Την τελευταία δεκαετία ζούμε κοσμοϊστορικές αλλαγές στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά και παγκόσμιες ανακατατάξεις. Είναι από αυτές τις περιόδους της ιστορίας, που χαρακτηρίζεται από ανασφάλεια, αβεβαιότητα για το μέλλον, αμφισβήτηση των αξιών, κατάπτωση της ηθικής τάξης, μεγέθυνση της ανισότητας, συσσώρευση του πλούτου στους ολίγους (ολιγαρχία του χρήματος), μεγαλύτερη εξαθλίωση του λαού.
Είναι γνωστό ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά δεν διδάσκει. Οι λαοί και οι ηγέτες πέφτουν ξανά και ξανά στα ίδια λάθη, αποτέλεσμα της ανθρώπινης πλεονεξίας και των πρωταρχικών ζωικών ενστίκτων της επικράτησης του δυνατότερου.
Ο άνθρωπος δεν διδάσκεται από τη φύση, όπου δεν επικρατεί ο δυνατότερος, αλλά αυτός που μπορεί να επιβιώνει χάρη στην προσαρμοστική τους ικανότητα. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται δεν είναι πάντα οι ίδιες, το περιβάλλον αλλάζει και κάθε φορά έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας δυνάμεις που τη προηγούμενη ιστορική περίοδο ήταν ασήμαντες. Στην ιστορική πορεία είδαμε έθνη και αυτοκρατορίες, κραταιές δυνάμεις να καταρρέουν και έθνη, από το πουθενά, ανυπολόγιστα, να κυριαρχούν. Μπορούμε να θυμηθούμε από την Ιστορία την κατάρρευση της Περσικής αυτοκρατορίας, του κράτους του Μ. Αλεξάνδρου, της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής αυτοκρατορίας και από την άλλη πλευρά την κυριαρχία των Αράβων, ενός νομαδικού λαού, των Οθωμανών, των Γερμανικών φύλων στην Ευρώπη και στην Νεώτερη Ιστορία, των Ηνωμένων πολιτειών, των Ρώσων και πρόσφατα των Κινέζων. Η ίδια ακριβώς είναι και η μοίρα ορισμένων δυνατών του χρήματος, που έχουν την αυταπάτη ότι είναι υπεράνω των Βιολογικών νόμων και θα μπορούν να κυριαρχούν για πάντα. Δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι το πολύ-πολύ να κερδίσουν μια αναφορά στην Ιστορία, μόνο αν τα έργα τους διαμόρφωσαν και επηρέασαν την εποχή τους, διαφορετικά θα ξεχαστούν. Άρα, η πραγματική επικράτηση δεν προέρχεται μέσα από τη συσσώρευση πλούτου, αλλά από την προσφορά στον άνθρωπο και από τον αγώνα για την καλυτέρευση της πνευματικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Στην εποχή που διανύουμε κυριαρχούν οι πρόσκαιρες και καιροσκοπικές δυνάμεις, που δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν απλές, βασικές αλήθειες. Η ευημερία, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας και ο πλούτος, δεν είναι αυταπόδεικτος, αλλά καθορίζεται από τις συνθήκες. Πολλές φορές, τον περασμένο αιώνα, συνέβησαν γεγονότα, που είναι γνωστά με τον όρο «οικονομικό κραχ» και σε μια μέρα, άνθρωποι πάμπλουτοι έχασαν τα πάντα. Κάθε φορά μετά από κάποια κρίση, αναδεικνύονται άνθρωποι που χάρη στην προσαρμοστική τους ικανότητα μπόρεσαν να αντέξουν ή άνθρωποι που οι νέες συνθήκες τους ευνοούν και έτσι αναδεικνύονται. Μεγάλου μεγέθους οικονομικές ανακατατάξεις συμβαίνουν περίπου κάθε 10-15 χρόνια και τα γεγονότα και λάθη που οδηγούν σε αυτές είναι τα ίδια κάθε φορά. Το κυριότερο είναι η ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς και η χειραφέτησή της από ασήμαντους καιροσκόπους, ανθρώπους με φτωχή πνευματική υπόσταση, που υπηρετούν το προσωπικό τους συμφέρον, ανθρώπους χωρίς οράματα, που θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι χωρίς τις κοινωνίες, χωρίς τους πολίτες δεν έχει κανένα αντίκρισμα ο πλούτος τους. Η πραγματική δύναμη εκπορεύεται από τους λαούς και την διαχειρίζονται οι ηγέτες τους.
Στην Ευρώπη και τον Κόσμο, υπάρχουν αυτή τη στιγμή ηγέτες, κατώτεροι των περιστάσεων που είναι μαριονέτες στα χέρια των καιροσκόπων του χρήματος. Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι κερδοσκόποι δεν αποτελούν αναγκαστικά παράγοντα αποσταθεροποίησης, παρά μόνο αν μετατρέπονται σε καιροσκόπους του χρήματος, δηλαδή ανθρώπους που δεν επιδιώκουν μόνο το κέρδος, αλλά την συσσώρευση πλούτου χωρίς σκοπό και χωρίς μελλοντική προοπτική, προκαλώντας στην προσπάθεια τους αυτή ανυπολόγιστη καταστροφή.
Για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικονομικοί οργανισμοί που διοικούν πρέπει να απομονωθούν από το ίδιο το σύστημα, τους κανόνες λειτουργία του οποίου θα θέτουν οι υγιείς οικονομικές δυνάμεις. Σε συνθήκες ασυδοσίας και ελλιπούς ελέγχου από την Κρατική εξουσία, βρίσκουν την ευκαιρία να παρεισφρήσουν όσοι χρησιμοποιούν το σύστημα για να υπηρετήσουν το συμφέρον τους. Είναι, δηλαδή, ηλίου φαεινότερο ότι οι καιροσκοπικές κερδοσκοπικές πιέσεις δεν θα είχαν καμιά τύχη αν δεν συνεπικουρούνταν από την κρατική εξουσία. Αυτή τη στιγμή, ορισμένα κράτη, με τις τωρινές ασήμαντες ηγεσίες τους βρίσκονται υπό τον έλεγχο των καιροσκοπικών οικονομικών κεφαλαίων, ανθρώπων που δεν καλούνται να λογοδοτήσουν για την καταστροφική δράση τους στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Η χώρα μας βρίσκεται στη μέση αυτής της επίθεσης και της οικονομικής κρίσης και δυστυχώς βρίσκεται ολομόναχη. Η Ευρωπαϊκή οικογένεια, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, πορεύεται χωρίς πυξίδα, προσπαθώντας σπασμωδικά να αντιδράσει. Η Ευρώπη των πεντακοσίων εκατομμυρίων πολιτών, με το μεγαλύτερο ΑΕΠ παγκοσμίως, που αγγίζει τα 18,5 τρισεκατομμύρια δολάρια (το μεγαλύτερο στο Κόσμο), έφτασε στο σημείο να φοβάται να αντιμετωπίσει επιθετικά την κρίση και να απομονώσει τους κερδοσκόπους, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον κυριότερο σκοπό της ίδρυσή της, την ευημερία των λαών σε συνθήκες δημοκρατίας, ασφάλειας και συνεργασίας. Καθώς όλα αυτά συμβαίνουν, οι ηγεσίες των Κρατών μελών στέκονται να κοιτούν ανήμπορες, περιμένοντας την βοήθεια να έρθει από πιστωτικούς οργανισμούς και ιδρύματα, τα οποία δημιούργησαν την κρίση. Η Ευρώπη είναι ηγέτιδα δύναμη στον σημερινό κόσμο και είναι καιρός να παίξει αυτό τον ιστορικό ρόλο. Το Ευρώ, το ενιαίο νόμισμα, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το κυρίαρχο νόμισμα, γιατί απλούστατα είναι το νόμισμα της ισχυρότερης οικονομικής ένωσης παγκοσμίως.
Αξίζει στο σημείο αυτό να θυμηθούμε την πορεία της Ευρώπης έως και σήμερα και να δούμε πως μεγάλοι ηγέτες, οραματίστηκαν και οδήγησαν την Ευρώπη.
Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης προέρχεται από μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία, τον Ουίνστον Τσώρτσιλ (Winston Churchill), το 1945, με την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, όταν η Ευρώπη βγαίνει κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Αναφέρει ο Τσώρτσιλ: «Η Ευρώπη μπορεί να ενωθεί μόνο με την από καρδιάς θέληση και την ανάλογη έκφραση της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών και πολιτικών δυνάμεων σ’ όλες τις χώρες, τις χώρες που αγαπούν την ελευθερία ασχέτως με το ποιές είναι ή το πως ψηφίζουν».
Στις 9 Μαΐου το 1950 γεννιέται η Ευρωπαϊκή ιδέα με τη διακήρυξη των Σουμάν-Μονέ (R. Shuman & J. Monnet): «Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί μονομιάς ούτε ως ένα ενιαίο οικοδόμημα: θα κτιστεί με συγκεκριμένα επιτεύγματα και με τη δημιουργία μιας ουσιαστικής αλληλεγγύης». Με τη Συνθήκη του Παρισιού στις 18/04/1951 αποφασίζουν έξι κράτη (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ιταλία) να ιδρύσουν την Ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακα & χάλυβα και να προχωρήσουν μαζί, σε μια νέα εποχή διαρκούς συνεργασίας.
Στις 25/03/57 υπογράφεται η Συνθήκη της Ρώμης, όπου ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Η Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή πρωτοστατεί και στις 30/06/1961 μονογράφεται στις Βρυξέλες η σύνδεση ΕΟΚ-Ελλάδος και η τελική συμφωνία υπογράφεται στην Ελλάδα στις 10/06/1961. Η πορεία αυτή της χώρας μας διακόπτεται από την Χούντα, αλλά με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας υπογράφεται η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 28/05/1979, και η χώρα μας γίνεται πλήρες μέλος από 01/01/1981. Την ίδια στιγμή τίθεται σε ισχύ η Ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ECU), ως Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα με την συμμετοχή οκτώ χωρών.
Μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία ο Αλτιέρο Σπινέλι, ευρωβουλευτής, δίνει τη ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου (09/11/1989) και η ενοποίηση της Γερμανίας καθιστά επιτακτική την ανάγκη της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με την Συνθήκη του Μάαστριχ το Δεκέμβριο του 1991 γεννιέται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη αποκτά τα οικονομικά και νομισματικά της θεμέλια και ρεαλιστική πολιτική προοπτική. Η Συνθήκη του Άμστερνταμ τον Ιούνιο του 1997, οδηγεί στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Τον Μάρτιο του 2000, εισάγεται η Στρατηγική της Λισσαβόνας, που δίνει έμφαση στη γνώση, στις καινοτομίες και έχει ως στόχο να μετατρέψει την Ευρώπη στην πρώτη οικονομική δύναμη. Στο Γκέτεμποργκ το 2001, καθιερώνεται η οικονομική ανάπτυξη με ταυτόχρονη οικολογική αντίληψη με στόχο την αειφόρο ανάπτυξη.
Το 2002 ξεκινά η νέα εποχή για την Ευρώπη, εισάγεται το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα το Ευρώ (€). «Η διαδικασία του Ευρώ στοχεύει στη διαμόρφωση της ειρήνης και της σταθερότητας και την προώθηση της ευημερίας στην Ευρώπη».
Ποιοί ήταν οι ηγέτες που έφτασαν την Ευρώπη στην σημερινή δομή; Σίγουρα δεν ήταν σαν τους σημερινούς άτολμους και ανήμπορους. Ήταν ηγέτες που αποφάσιζαν και καθοδηγούσαν τους λαούς. Μπήκαν μπροστά, γιατί είχαν όραμα και ήταν παντοδύναμοι γιατί η εξουσία τους πήγαζε από το Λαό και ήταν για το Λαό. Δεν υπηρετούσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα, ούτε τα συμφέροντα των δυνατών του χρήματος, αλλά μόνο τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Να θυμηθούμε τους Προέδρους της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ’Εστέν (Valery Giscard d’Estaing), τον Φρανσουά Μιτεράν (Francois Mitterrand), τους Καγκελαρίους της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιθ (Helmut Schmidt), Χέλμουτ Κολ (Helmut Kohl) και Γκέρχαρντ Σρέντερ (Gerhard Schroder), τους Πρωθυπουργούς της Μεγάλης Βρετανίας Μάργαρετ Θάτσερ (Margaret Thatcher) και Τζον Μέιτζορ (John Major), τους Προέδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Commission) Ντελόρ (Jacques Delor) και Πρόντι (Romano Prodi) και βέβαια αρκετούς ακόμη πρωθυπουργούς και ηγέτες των άλλων Ευρωπαϊκών λαών που μοιράστηκαν τα ίδια οράματα με αυτούς. Αν συγκρίνουμε αυτούς τους ηγέτες που έφτασαν την Ευρώπη κοντά στον αρχικό όραμα των Τσώρτσιλ και Σουμάν, που δεν ήταν άλλο από την πολιτική της ενοποίηση, με τους σημερινούς ηγέτες θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί η Ευρώπη σήμερα περνάει αυτή τη μεγάλη κρίση. Η Ευρώπη έχει κρίση ηγεσίας και αυτό οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.
Η τελευταία συνεισφορά των μεγάλων ηγετών της Ευρώπης ήταν η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, το στάδιο δηλαδή πριν την πολιτική ενοποίηση. Ο Ζισκάρ ντ’Εστέν, ως πρόεδρος της συνέλευσης που έδωσε το Σύνταγμα στη Ευρώπη, τον Ιούνιο του 2003, στη Θεσσαλονίκη, αναφέρει: «Εάν αποτύχουμε θα αυξήσουμε την σύγχυση γύρω από την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Εάν πετύχουμε σε 25 ή 50 χρόνια, διάστημα που μπορεί να φαίνεται μακρύ, αλλά που είναι όσος καιρός πέρασε από τη συνθήκη της Ρώμης, ο ρόλος της Ευρώπης στον κόσμο θα έχει αλλάξει. Η Ευρώπη θα είναι σεβαστή και θα ακούγεται όχι μόνο ως οικονομική δύναμη, που ήδη αποτελεί, αλλά και ως πολιτική δύναμη».
H Συνταγματική συνθήκη απορρίπτεται και στη Ευρώπη κυριαρχούν οι απόψεις εκείνων που υπηρετούν τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των χωρών τους ή την προσωπική τους φιλοδοξία να αγκιστρωθούν μονίμως στην εξουσία. Πολιτικών ηγετών χωρίς όραμα για την Ενωμένη Ευρώπη. Την στιγμή αυτή στην Ευρώπη πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζουν οι τραπεζίτες και τα οικονομικά συμφέροντα. Οι λαοί μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, σημασία έχει η εξασφάλιση των κεφαλαίων. Αυτό όμως είναι καταστροφικό, αφού χωρίς τους λαούς, χωρίς τους πολίτες δεν υπάρχουν κέρδη, παρά μόνο ζημίες. Η αναδιανομή του πλούτου και ο περιορισμός της επιρροής των τραπεζικών και επενδυτικών οργανισμών είναι επιβεβλημένη και μπορεί να βγάλει τις χώρες από την κρίση. Οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να οδηγήσουν την Ευρώπη στην πολιτική της ενοποίηση.
Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα κινδυνεύει από ανθρώπους όπως ο Mr Bundesbank, Καρλ Ότο Πελ, που με μια βαρυσήμαντη συνέντευξη στο “Spiegel” προφητεύει ακόμη χειρότερες ημέρες για το κοινό νόμισμα, αλλά και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη: «Υπάρχει κίνδυνος το ευρώ να γίνει ασθενές νόμισμα. Τα θεμέλια του ευρώ μετακινήθηκαν, όταν αποφασίσθηκε από τις κυβερνήσεις να μετατρέψουν τη νομισματική ένωση σε μια ένωση μεταβιβαστικών πληρωμών. Παραβιάζονται όλοι οι κανόνες… Αντίθετα με όλες τις δεσμεύσεις της και παρά τη ρητή απαγόρευση στο καταστατικό της, η ΕΚΤ έχει εμπλακεί στη χρηματοδότηση των κρατών. Προφανώς, όλα αυτά θα έχουν επιπτώσεις. Το ευρώ έχει ήδη βυθισθεί και αυτή η τάση θα μπορούσε να συνεχισθεί, διότι έχουμε εγγυηθεί μια μακρά σειρά αδύναμων νομισμάτων, που ποτέ δεν θα έπρεπε να έχουν ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να έχουμε επιτρέψει την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του Ευρώ…. Θα περίμενα από την Κομισιόν και την ΕΚΤ να έχουν παρέμβει νωρίτερα. Έπρεπε να είχαν καταλάβει, ότι μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, χωρίς βιομηχανική βάση, δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει τα 350 δις. ευρώ του χρέους της».
Ας αναρωτηθούμε όλοι, συγκρίνοντας τα λεγόμενα των Τσώρτσιλ, Σουμάν, Ζισκάρ ντ’Εστεν με αυτά του κυρίου Καρλ Ότο Πελ, που οδηγείται η Ευρώπη αν επιτρέψουμε στους τραπεζίτες να ελέγχουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που χτίστηκε στα αποκαΐδια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου με τη σκληρή δουλειά και τις θυσίες των λαών της Ευρώπης, για να μπορούν σήμερα κάποιοι να επιχειρηματολογούν και να εργάζονται επιτείνοντας την ανασφάλεια και οδηγώντας σε εξαθλίωση τους λαούς . Σήμερα το διακύβευμα είναι να περιοριστούν τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών και οι Δημοκρατικές ελευθερίες και η Ευρώπη να απολέσει τις ιδρυτικές αρχές της που οραματίστηκαν και έκαναν πράξη οι μεγάλοι ηγέτες της πρόσφατης Ευρωπαϊκής ιστορίας. Σε αυτή την δυσμενή προοπτική οφείλουμε να αντισταθούμε με όλους τους τρόπους. Μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες οι πολίτες της Ευρώπης, πρέπει να αρθρώσουν πολιτικό λόγο και μέσα από την εκλογική διαδικασία να φέρουν στην εξουσία ηγέτες άξιους συνεχιστές των μεγάλων ευρωπαίων οραματιστών, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται σε εξέχουσα θέση και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Ο άνθρωπος δεν διδάσκεται από τη φύση, όπου δεν επικρατεί ο δυνατότερος, αλλά αυτός που μπορεί να επιβιώνει χάρη στην προσαρμοστική τους ικανότητα. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται δεν είναι πάντα οι ίδιες, το περιβάλλον αλλάζει και κάθε φορά έρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας δυνάμεις που τη προηγούμενη ιστορική περίοδο ήταν ασήμαντες. Στην ιστορική πορεία είδαμε έθνη και αυτοκρατορίες, κραταιές δυνάμεις να καταρρέουν και έθνη, από το πουθενά, ανυπολόγιστα, να κυριαρχούν. Μπορούμε να θυμηθούμε από την Ιστορία την κατάρρευση της Περσικής αυτοκρατορίας, του κράτους του Μ. Αλεξάνδρου, της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής αυτοκρατορίας και από την άλλη πλευρά την κυριαρχία των Αράβων, ενός νομαδικού λαού, των Οθωμανών, των Γερμανικών φύλων στην Ευρώπη και στην Νεώτερη Ιστορία, των Ηνωμένων πολιτειών, των Ρώσων και πρόσφατα των Κινέζων. Η ίδια ακριβώς είναι και η μοίρα ορισμένων δυνατών του χρήματος, που έχουν την αυταπάτη ότι είναι υπεράνω των Βιολογικών νόμων και θα μπορούν να κυριαρχούν για πάντα. Δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι το πολύ-πολύ να κερδίσουν μια αναφορά στην Ιστορία, μόνο αν τα έργα τους διαμόρφωσαν και επηρέασαν την εποχή τους, διαφορετικά θα ξεχαστούν. Άρα, η πραγματική επικράτηση δεν προέρχεται μέσα από τη συσσώρευση πλούτου, αλλά από την προσφορά στον άνθρωπο και από τον αγώνα για την καλυτέρευση της πνευματικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Στην εποχή που διανύουμε κυριαρχούν οι πρόσκαιρες και καιροσκοπικές δυνάμεις, που δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν απλές, βασικές αλήθειες. Η ευημερία, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας και ο πλούτος, δεν είναι αυταπόδεικτος, αλλά καθορίζεται από τις συνθήκες. Πολλές φορές, τον περασμένο αιώνα, συνέβησαν γεγονότα, που είναι γνωστά με τον όρο «οικονομικό κραχ» και σε μια μέρα, άνθρωποι πάμπλουτοι έχασαν τα πάντα. Κάθε φορά μετά από κάποια κρίση, αναδεικνύονται άνθρωποι που χάρη στην προσαρμοστική τους ικανότητα μπόρεσαν να αντέξουν ή άνθρωποι που οι νέες συνθήκες τους ευνοούν και έτσι αναδεικνύονται. Μεγάλου μεγέθους οικονομικές ανακατατάξεις συμβαίνουν περίπου κάθε 10-15 χρόνια και τα γεγονότα και λάθη που οδηγούν σε αυτές είναι τα ίδια κάθε φορά. Το κυριότερο είναι η ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς και η χειραφέτησή της από ασήμαντους καιροσκόπους, ανθρώπους με φτωχή πνευματική υπόσταση, που υπηρετούν το προσωπικό τους συμφέρον, ανθρώπους χωρίς οράματα, που θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι χωρίς τις κοινωνίες, χωρίς τους πολίτες δεν έχει κανένα αντίκρισμα ο πλούτος τους. Η πραγματική δύναμη εκπορεύεται από τους λαούς και την διαχειρίζονται οι ηγέτες τους.
Στην Ευρώπη και τον Κόσμο, υπάρχουν αυτή τη στιγμή ηγέτες, κατώτεροι των περιστάσεων που είναι μαριονέτες στα χέρια των καιροσκόπων του χρήματος. Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι κερδοσκόποι δεν αποτελούν αναγκαστικά παράγοντα αποσταθεροποίησης, παρά μόνο αν μετατρέπονται σε καιροσκόπους του χρήματος, δηλαδή ανθρώπους που δεν επιδιώκουν μόνο το κέρδος, αλλά την συσσώρευση πλούτου χωρίς σκοπό και χωρίς μελλοντική προοπτική, προκαλώντας στην προσπάθεια τους αυτή ανυπολόγιστη καταστροφή.
Για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικονομικοί οργανισμοί που διοικούν πρέπει να απομονωθούν από το ίδιο το σύστημα, τους κανόνες λειτουργία του οποίου θα θέτουν οι υγιείς οικονομικές δυνάμεις. Σε συνθήκες ασυδοσίας και ελλιπούς ελέγχου από την Κρατική εξουσία, βρίσκουν την ευκαιρία να παρεισφρήσουν όσοι χρησιμοποιούν το σύστημα για να υπηρετήσουν το συμφέρον τους. Είναι, δηλαδή, ηλίου φαεινότερο ότι οι καιροσκοπικές κερδοσκοπικές πιέσεις δεν θα είχαν καμιά τύχη αν δεν συνεπικουρούνταν από την κρατική εξουσία. Αυτή τη στιγμή, ορισμένα κράτη, με τις τωρινές ασήμαντες ηγεσίες τους βρίσκονται υπό τον έλεγχο των καιροσκοπικών οικονομικών κεφαλαίων, ανθρώπων που δεν καλούνται να λογοδοτήσουν για την καταστροφική δράση τους στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.
Η χώρα μας βρίσκεται στη μέση αυτής της επίθεσης και της οικονομικής κρίσης και δυστυχώς βρίσκεται ολομόναχη. Η Ευρωπαϊκή οικογένεια, με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, πορεύεται χωρίς πυξίδα, προσπαθώντας σπασμωδικά να αντιδράσει. Η Ευρώπη των πεντακοσίων εκατομμυρίων πολιτών, με το μεγαλύτερο ΑΕΠ παγκοσμίως, που αγγίζει τα 18,5 τρισεκατομμύρια δολάρια (το μεγαλύτερο στο Κόσμο), έφτασε στο σημείο να φοβάται να αντιμετωπίσει επιθετικά την κρίση και να απομονώσει τους κερδοσκόπους, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον κυριότερο σκοπό της ίδρυσή της, την ευημερία των λαών σε συνθήκες δημοκρατίας, ασφάλειας και συνεργασίας. Καθώς όλα αυτά συμβαίνουν, οι ηγεσίες των Κρατών μελών στέκονται να κοιτούν ανήμπορες, περιμένοντας την βοήθεια να έρθει από πιστωτικούς οργανισμούς και ιδρύματα, τα οποία δημιούργησαν την κρίση. Η Ευρώπη είναι ηγέτιδα δύναμη στον σημερινό κόσμο και είναι καιρός να παίξει αυτό τον ιστορικό ρόλο. Το Ευρώ, το ενιαίο νόμισμα, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το κυρίαρχο νόμισμα, γιατί απλούστατα είναι το νόμισμα της ισχυρότερης οικονομικής ένωσης παγκοσμίως.
Αξίζει στο σημείο αυτό να θυμηθούμε την πορεία της Ευρώπης έως και σήμερα και να δούμε πως μεγάλοι ηγέτες, οραματίστηκαν και οδήγησαν την Ευρώπη.
Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης προέρχεται από μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία, τον Ουίνστον Τσώρτσιλ (Winston Churchill), το 1945, με την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, όταν η Ευρώπη βγαίνει κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Αναφέρει ο Τσώρτσιλ: «Η Ευρώπη μπορεί να ενωθεί μόνο με την από καρδιάς θέληση και την ανάλογη έκφραση της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών και πολιτικών δυνάμεων σ’ όλες τις χώρες, τις χώρες που αγαπούν την ελευθερία ασχέτως με το ποιές είναι ή το πως ψηφίζουν».
Στις 9 Μαΐου το 1950 γεννιέται η Ευρωπαϊκή ιδέα με τη διακήρυξη των Σουμάν-Μονέ (R. Shuman & J. Monnet): «Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί μονομιάς ούτε ως ένα ενιαίο οικοδόμημα: θα κτιστεί με συγκεκριμένα επιτεύγματα και με τη δημιουργία μιας ουσιαστικής αλληλεγγύης». Με τη Συνθήκη του Παρισιού στις 18/04/1951 αποφασίζουν έξι κράτη (Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ιταλία) να ιδρύσουν την Ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακα & χάλυβα και να προχωρήσουν μαζί, σε μια νέα εποχή διαρκούς συνεργασίας.
Στις 25/03/57 υπογράφεται η Συνθήκη της Ρώμης, όπου ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Η Ελλάδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή πρωτοστατεί και στις 30/06/1961 μονογράφεται στις Βρυξέλες η σύνδεση ΕΟΚ-Ελλάδος και η τελική συμφωνία υπογράφεται στην Ελλάδα στις 10/06/1961. Η πορεία αυτή της χώρας μας διακόπτεται από την Χούντα, αλλά με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας υπογράφεται η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 28/05/1979, και η χώρα μας γίνεται πλήρες μέλος από 01/01/1981. Την ίδια στιγμή τίθεται σε ισχύ η Ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ECU), ως Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα με την συμμετοχή οκτώ χωρών.
Μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία ο Αλτιέρο Σπινέλι, ευρωβουλευτής, δίνει τη ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου (09/11/1989) και η ενοποίηση της Γερμανίας καθιστά επιτακτική την ανάγκη της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με την Συνθήκη του Μάαστριχ το Δεκέμβριο του 1991 γεννιέται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη αποκτά τα οικονομικά και νομισματικά της θεμέλια και ρεαλιστική πολιτική προοπτική. Η Συνθήκη του Άμστερνταμ τον Ιούνιο του 1997, οδηγεί στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Τον Μάρτιο του 2000, εισάγεται η Στρατηγική της Λισσαβόνας, που δίνει έμφαση στη γνώση, στις καινοτομίες και έχει ως στόχο να μετατρέψει την Ευρώπη στην πρώτη οικονομική δύναμη. Στο Γκέτεμποργκ το 2001, καθιερώνεται η οικονομική ανάπτυξη με ταυτόχρονη οικολογική αντίληψη με στόχο την αειφόρο ανάπτυξη.
Το 2002 ξεκινά η νέα εποχή για την Ευρώπη, εισάγεται το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα το Ευρώ (€). «Η διαδικασία του Ευρώ στοχεύει στη διαμόρφωση της ειρήνης και της σταθερότητας και την προώθηση της ευημερίας στην Ευρώπη».
Ποιοί ήταν οι ηγέτες που έφτασαν την Ευρώπη στην σημερινή δομή; Σίγουρα δεν ήταν σαν τους σημερινούς άτολμους και ανήμπορους. Ήταν ηγέτες που αποφάσιζαν και καθοδηγούσαν τους λαούς. Μπήκαν μπροστά, γιατί είχαν όραμα και ήταν παντοδύναμοι γιατί η εξουσία τους πήγαζε από το Λαό και ήταν για το Λαό. Δεν υπηρετούσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα, ούτε τα συμφέροντα των δυνατών του χρήματος, αλλά μόνο τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Να θυμηθούμε τους Προέδρους της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ’Εστέν (Valery Giscard d’Estaing), τον Φρανσουά Μιτεράν (Francois Mitterrand), τους Καγκελαρίους της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιθ (Helmut Schmidt), Χέλμουτ Κολ (Helmut Kohl) και Γκέρχαρντ Σρέντερ (Gerhard Schroder), τους Πρωθυπουργούς της Μεγάλης Βρετανίας Μάργαρετ Θάτσερ (Margaret Thatcher) και Τζον Μέιτζορ (John Major), τους Προέδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Commission) Ντελόρ (Jacques Delor) και Πρόντι (Romano Prodi) και βέβαια αρκετούς ακόμη πρωθυπουργούς και ηγέτες των άλλων Ευρωπαϊκών λαών που μοιράστηκαν τα ίδια οράματα με αυτούς. Αν συγκρίνουμε αυτούς τους ηγέτες που έφτασαν την Ευρώπη κοντά στον αρχικό όραμα των Τσώρτσιλ και Σουμάν, που δεν ήταν άλλο από την πολιτική της ενοποίηση, με τους σημερινούς ηγέτες θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί η Ευρώπη σήμερα περνάει αυτή τη μεγάλη κρίση. Η Ευρώπη έχει κρίση ηγεσίας και αυτό οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.
Η τελευταία συνεισφορά των μεγάλων ηγετών της Ευρώπης ήταν η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, το στάδιο δηλαδή πριν την πολιτική ενοποίηση. Ο Ζισκάρ ντ’Εστέν, ως πρόεδρος της συνέλευσης που έδωσε το Σύνταγμα στη Ευρώπη, τον Ιούνιο του 2003, στη Θεσσαλονίκη, αναφέρει: «Εάν αποτύχουμε θα αυξήσουμε την σύγχυση γύρω από την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Εάν πετύχουμε σε 25 ή 50 χρόνια, διάστημα που μπορεί να φαίνεται μακρύ, αλλά που είναι όσος καιρός πέρασε από τη συνθήκη της Ρώμης, ο ρόλος της Ευρώπης στον κόσμο θα έχει αλλάξει. Η Ευρώπη θα είναι σεβαστή και θα ακούγεται όχι μόνο ως οικονομική δύναμη, που ήδη αποτελεί, αλλά και ως πολιτική δύναμη».
H Συνταγματική συνθήκη απορρίπτεται και στη Ευρώπη κυριαρχούν οι απόψεις εκείνων που υπηρετούν τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των χωρών τους ή την προσωπική τους φιλοδοξία να αγκιστρωθούν μονίμως στην εξουσία. Πολιτικών ηγετών χωρίς όραμα για την Ενωμένη Ευρώπη. Την στιγμή αυτή στην Ευρώπη πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζουν οι τραπεζίτες και τα οικονομικά συμφέροντα. Οι λαοί μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, σημασία έχει η εξασφάλιση των κεφαλαίων. Αυτό όμως είναι καταστροφικό, αφού χωρίς τους λαούς, χωρίς τους πολίτες δεν υπάρχουν κέρδη, παρά μόνο ζημίες. Η αναδιανομή του πλούτου και ο περιορισμός της επιρροής των τραπεζικών και επενδυτικών οργανισμών είναι επιβεβλημένη και μπορεί να βγάλει τις χώρες από την κρίση. Οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να οδηγήσουν την Ευρώπη στην πολιτική της ενοποίηση.
Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα κινδυνεύει από ανθρώπους όπως ο Mr Bundesbank, Καρλ Ότο Πελ, που με μια βαρυσήμαντη συνέντευξη στο “Spiegel” προφητεύει ακόμη χειρότερες ημέρες για το κοινό νόμισμα, αλλά και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη: «Υπάρχει κίνδυνος το ευρώ να γίνει ασθενές νόμισμα. Τα θεμέλια του ευρώ μετακινήθηκαν, όταν αποφασίσθηκε από τις κυβερνήσεις να μετατρέψουν τη νομισματική ένωση σε μια ένωση μεταβιβαστικών πληρωμών. Παραβιάζονται όλοι οι κανόνες… Αντίθετα με όλες τις δεσμεύσεις της και παρά τη ρητή απαγόρευση στο καταστατικό της, η ΕΚΤ έχει εμπλακεί στη χρηματοδότηση των κρατών. Προφανώς, όλα αυτά θα έχουν επιπτώσεις. Το ευρώ έχει ήδη βυθισθεί και αυτή η τάση θα μπορούσε να συνεχισθεί, διότι έχουμε εγγυηθεί μια μακρά σειρά αδύναμων νομισμάτων, που ποτέ δεν θα έπρεπε να έχουν ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να έχουμε επιτρέψει την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του Ευρώ…. Θα περίμενα από την Κομισιόν και την ΕΚΤ να έχουν παρέμβει νωρίτερα. Έπρεπε να είχαν καταλάβει, ότι μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, χωρίς βιομηχανική βάση, δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει τα 350 δις. ευρώ του χρέους της».
Ας αναρωτηθούμε όλοι, συγκρίνοντας τα λεγόμενα των Τσώρτσιλ, Σουμάν, Ζισκάρ ντ’Εστεν με αυτά του κυρίου Καρλ Ότο Πελ, που οδηγείται η Ευρώπη αν επιτρέψουμε στους τραπεζίτες να ελέγχουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που χτίστηκε στα αποκαΐδια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου με τη σκληρή δουλειά και τις θυσίες των λαών της Ευρώπης, για να μπορούν σήμερα κάποιοι να επιχειρηματολογούν και να εργάζονται επιτείνοντας την ανασφάλεια και οδηγώντας σε εξαθλίωση τους λαούς . Σήμερα το διακύβευμα είναι να περιοριστούν τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών και οι Δημοκρατικές ελευθερίες και η Ευρώπη να απολέσει τις ιδρυτικές αρχές της που οραματίστηκαν και έκαναν πράξη οι μεγάλοι ηγέτες της πρόσφατης Ευρωπαϊκής ιστορίας. Σε αυτή την δυσμενή προοπτική οφείλουμε να αντισταθούμε με όλους τους τρόπους. Μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες οι πολίτες της Ευρώπης, πρέπει να αρθρώσουν πολιτικό λόγο και μέσα από την εκλογική διαδικασία να φέρουν στην εξουσία ηγέτες άξιους συνεχιστές των μεγάλων ευρωπαίων οραματιστών, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται σε εξέχουσα θέση και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.
